3. Een boek

Een boek met een mooie kaft, en ik sloeg het open, en in het boek stond een verhaal van iemand uit een ver verleden. Over het algemeen ben ik van mening dat eenzame stemmen uit andere tijden niet bedoeld zijn voor deze tijd omdat ze altijd iets spookachtigs krijgen, maar toen ik dit boek open had geslagen had ik voordat ik het wist al iets gelezen. Ineens klonk in mijn gedachten de stem van iemand die ik niet ken of begrijp, en diegene vertelde een vreemd verhaal:

I long ago lost a hound, a bay horse and a turtle dove, and I am still on their trail.
Many are the travelers I have spoken concerning them, describing their tracks and what calls they answered to. I have met one or two that had heared the hound, and the tramp of the horse, and even seen the dove disappear behind a cloud, and they seemd as anxious to recover them as if they had lost them themselves.

Ook ik denk vaak dat ik de dieren op de hielen zit die achter de donkere kant van een huis verdwijnen, of die in de bomen zitten net uit het zicht, of die achterblijven in de wei als ze hun geheim of hun gedachten niet hebben gedeeld – maar nu realiseer ik me dat ik zelf het spook ben dat langs de bomen loopt en weer verdwijnt, de schim die bij deze wereld hoort en er toch los van staat, er over rondzwerft en verblijft op de meest verstopte plaatsen, door niemand ooit bezocht en waar we alleen maar naar kunnen raden; het dier dat niet begrepen wordt en niet gevonden, en dat ergens naar lijkt te kijken terwijl niemand weet waarnaar.